Ik voelde me zo somber, zo zwaar. Ik weet niet precies waarom. Wat was er ineens veranderd? Ik zag alleen maar bergen met klusjes voor me liggen die moesten gebeuren en die in de weg stonden voor de dingen die ik graag wilde doen. Dingen zoals aan mijn kookboek werken, tekenen, versjes schrijven, mijn levensverhaal opschrijven. Die bergen klusjes; als ik iets deed wat op de top van de berg lag, leek die vanonder weer aan te groeien.
In de stoffen bekleding van de bank verschenen de letters "put". De engelen praten soms op die manier met mij. Ja, ik zit in een put, gevallen, diep. Hoe kom ik daar weer uit engelen?
"Je bent niet gevallen.
Je hebt muren om je heen gecreëerd en daarbinnen is het donker en somber.
Stel je nu voor dat de muren naar beneden zakken, de grond in verdwijnen.
Dan sta je middenin de wereld.
Je kunt gaan waar je maar wilt.
Overal licht en mogelijkheden.
Vrijheid en plezier.
Die bergen waren er altijd al.
Je ergerde je er niet aan.
Deed iets van het topje wanneer je zin in en tijd voor had.
Ze hoorden bij je landschap.
Accepteer die bergen weer.
Doe soms iets van je berg en soms iets wat je echt wilt doen.
Zoals nu, nu je even tussendoor dit opschrijft.
Zet door, ook als het even moeilijk is, wij helpen je, altijd.
En weet, soms mag je ook even zitten en rustig om je heen kijken.
Soms hoef je ook even niks.
Daarna kun je weer beter je weg bepalen, met nieuwe energie, nieuwe ideeën.
We geven je Liefs en Liefde en Kracht.
Nu en voor altijd.
Zoals jij dat ons ook geeft."
Liefs Alie
Reactie plaatsen
Reacties